ΝΑ ΤΟΥΣ ΜΑΘΟΥΝ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟΥΣ ΜΟΙΑΣΟΥΝ.                                                                               Αυτοί οι άνθρωποι στη κατάσταση, με ονόματα και ποσά είναι οι ΠΑΠΠΟΥΔΕΣ ΜΑΣ. Πριν τον πόλεμο αποφάσισαν να μεταναστεύσουν στην Αμερική. Βλέπεις οι δυσκολίες, η ανέχεια, η φτώχεια του χωριού, τους δυσκόλευαν. Σαν έφτασαν στην Αμερική δεν ξέχασαν ποτέ το χωριό τους. Μπορεί να έπλυναν χιλιάδες πιάτα, να καθάρισαν ατέλειωτους δρόμους, να έσκαψαν, να πείνασαν, κάποιοι να λύγισαν, όμως κάποιοι στέριωσαν, προχώρησαν, ανέβηκαν, απέκτησαν κύρος και εκτίμηση. Στο σπίτι είχαν την Ελληνική σημαία και το εικόνισμα της Παναγιάς. Μάθαιναν τα παιδιά τους την Ελληνική γλώσσα με τα λίγα κολλυβογράμματα που ήξεραν.

ΠΗΓΟΛΑΜΠΙΔΕΣ ΣΤΟ ΠΑΡΑΘΥΡΟ

 Πολλά έχουν γραφεί στη ζωή για τη ζωή.

Όταν όμως απολαμβάνω το Ηλιοβασίλεμα απ το παράθυρο του σπιτιού μου στο χωριό, την ώρα που ο Ήλιος γέρνει βάφοντας με κείνες τις χρυσοκόκκινες ανταύγειες τις τριγύρω βουνοκορφές και τον ορίζοντα πίσω από το βουνό του Αη-λιά, και βάφει και τις δυο αμυγδαλιές του κήπου, τα κυπαρίσσια και το καμπαναριό του Αη-θανάση, με συνεπαίρνει.
Νοιώθω πως μαζί του γέρνω κ΄ εγώ.

Γέρνω, όχι γερνώ.

Είναι το καλύτερο, το ομορφότερο, το μεγαλύτερο, το μεγαλοπρεπέστερο, το λαμπρότερο, σχολείο του κόσμου.

Είναι η μυστηριακή πνευματική μήτρα της γενιάς μου.

Είναι η φιλόξενη ζεστή φωλιά που εκκόλαψε τα παιδικά μας όνειρα και μας έδωσε τα πρώτα εφόδια να βρεθούμε σχεδόν όλοι μας αργότερα Γιατροί, Δικηγόροι, Μηχανικοί, Καθηγητές, Δάσκαλοι, Καλλιτέχνες, επιχειρηματίες, να στελεχώσουμε την Δημόσια και Ιδιωτική ζωή και να λαμπρύνουμε την Ελλάδα.