Πολλά έχουν γραφεί στη ζωή για τη ζωή.
Όταν όμως απολαμβάνω το Ηλιοβασίλεμα απ το παράθυρο του σπιτιού μου στο
χωριό, την ώρα που ο Ήλιος γέρνει βάφοντας με κείνες τις χρυσοκόκκινες
ανταύγειες τις τριγύρω βουνοκορφές και τον ορίζοντα πίσω από το βουνό του Αη-λιά, και βάφει και τις δυο αμυγδαλιές του κήπου, τα κυπαρίσσια
και το καμπαναριό του Αη-θανάση, με συνεπαίρνει.
Νοιώθω πως μαζί του γέρνω κ΄ εγώ.
Όμως αντιστέκομαι, θέλω ακόμη το φως του, το δικό του και το δικό μου φως. Η νύχτα δεν μου ταιριάζει, και τότε μέσα από τη χόβολη των αναμνήσεων μισόσβηστες και μισαναμένες σπίθες, γίνονται πυγολαμπίδες και με τραβάνε πίσω, αρκετά πίσω, προς την Ανατολή μου.
Σκέφτηκα πως γύρισα ογδόντα φορές γύρω από τον Ήλιο και … αναρίγησα … δαγκώθηκα.
Μην είμαι άπληστος, είπα στον εαυτό μου. Περίεργο! μίλαγα με τον εαυτό μου, ρωτούσα και απαντούσα ο ίδιος.
Ο Θανάσης ο γείτονάς μου - έλεγα - γύρισε εβδομήντα δύο φορές γύρω απ΄ τον Ήλιο, η Ελένη η συμμαθήτριά μου εξήντα οχτώ φορές, ο Νίκος από το πέρα χωριό (τη Σκάλα, είμαστε μαζί στο στρατό), εβδομήντα τέσσερες και άλλοι … και άλλες… Η Αγγέλλω από τα βοζικέϊκα περιστρέφεται και γυρίζει ακόμη.
Πάλι καλά, όσο γυρίζουμε βλέποντας και απολαμβάνοντας την αισιόδοξη Ανατολή και το μαγεμένο Ηλιοβασίλεμα, αυτό είναι καλό αυτό το λένε ζωή.
Μετά σκέφτηκα πως σαν και μένα, σαν το Θοδωράκη το κουρέα, το Δημήτρη με το μπακάλικο, τη κυρία Νίκη τη δασκάλα, τον Χασάν από το Πακιστάν και άλλους … και άλλες…, περίπου εφτάμισι δισεκατομμύρια ‘’λογικά όντα’’ ζούμε επάνω στη Γη, γυρίζουμε γύρω από τον εαυτό μας σε μια μέρα, γύρω από τον Ήλιο σ΄ ένα χρόνο, ταξιδεύουμε με μια ιλιγγιώδη ταχύτητα σε κάποιο έρημο σταυροδρόμι του διαστήματος, χωρίς κανείς από μας τα “λογικά όντα’’ να ξέρει από πού έρχεται και που πηγαίνει.
Όμως περιστρεφόμαστε και ταξιδεύουμε.
Και όπως γέρνει ο Ήλιος κάποιους από μας μας παίρνει μαζί του, οι άλλοι που μένουν πίσω περιμένουν να έρθει η Ανατολή να φέρει τους άλλους, και όλοι μαζί και αυτοί που φεύγουν και αυτοί που μένουν θα περιστρεφόμαστε και θα ταξιδεύουμε αενάως στο Χρόνο.
Πάλι αναρίγησα και δαγκώθηκα.
Καθένας από μας, κάθε τι στο σύμπαν έχει μέσα του το ρολόι του χρόνου. Αδυσώπητα και μονοσήμαντα οι λεπτοδείκτες του περιστρέφονται κι΄ αυτοί σαν και μας, μέχρι να σταματήσουν και… μαζί μ΄ αυτούς και μείς.
Είναι ο Χρόνος μας.
Χρόνος είναι ο Κρόνος που έτρωγε τα παιδιά του συμβολίζει το θάνατο σκέφτηκα.
Τι Χρόνος! τι Κρόνος! τι θάνατος, Το ίδιο.
Μελαγχόλησα.
Από τη στιγμή που ο Χρόνος είναι μονοσήμαντος, δεν είναι αμφίδρομος και αμφίσημος, και δεν έχει πισωγύρισμα, μας έχει αρπάξει εμάς τη Γη τον Ήλιο και ολόκληρο το σύμπαν και μας ταξιδεύει προς …τον… θάνατ…
Χρόνε ζηλιάρη δύστροπε πες μου γιατί να σβηούνται
Σαν αστραπή να χάνονται οι ώρες της χαράς,
Καθώς περνούν και φεύγουνε χωρίς να λησμονιούνται
Οι μαύρες οι ολόπικρες στιγμές της συμφοράς;
Τίποτα δεν γεννιέται και δεν πεθαίνει τίποτα μονολόγησα παρηγορητικά.
Τα πάντα ρεί.
“Τα πάντα ρει, μηδέποτε κατά τ' αυτό μένειν“, το είπε πρώτος ο Ηράκλειτος
Μέρος του Σύμπαντος είμαστε που περιστρέφεται και ταξιδεύει, που αναδιατάσσεται, που αλλάζει, που ανασυγκροτείται, που εισπνέει και εκπνέει σαν και μας, και κάθε εισπνοή και εκπνοή είναι ένας συμπαντικός κύκλος εξελικτικής ανέλιξης μέσα στον άπειρο χώρο με σημείο αναφοράς τον εαυτόν του. Δηλαδή τη μονάδα.
Δηλαδή το Θεό.
Η ματιά μου έπεσε σε μια ασπρόμαυρη μεγάλη φωτογραφία του ΠαπαΔημήτρη, Παππά του χωριού και παππού μου δηλαδή με τη Παππαδιά, κρεμασμένη στο τοίχο του δωματίου που έβλεπα από τα παιδικά μου χρόνια.
Ένα γοργοφτερούγημα και πήγα πίσω. Μαζί του είδα, χάρηκα, απόλαυσα, γεύτηκα, και έζησα τις ωραιότερες Ανατολές τα ομορφότερα Ηλιοβασιλέματα όταν πηγαίναμε μαζί με ένα γαϊδουράκι στους όρθρους και στους εσπερινούς στις βουνοκορυφές και στα ξωκλήσια.
Συ εί ο Θεός ο ποιών θαυμάσια μόνο.
Το ψέλναμε μαζί όταν γυρίζαμε στο σπίτι στο χωριό, και όταν μαζί κάποιες φορές βλέπαμε απ΄ το ίδιο παράθυρο το μαγεμένο ηλιοβασίλεμα που και τότε και τώρα έβαφε και συνεχίζει να βάφει χρυσοκόκκινο τον ορίζοντα πίσω από τη βουνοκορφή του Αη-λιά, τις δυο αμυγδαλιές του κήπου, και τα κυπαρίσσια του Αη-θανάση.
Νοιώθω πως μαζί του γέρνω κ΄ εγώ.
Γέρνω, όχι γερνώ.
Όμως αντιστέκομαι, θέλω ακόμη το φως του, το δικό του και το δικό μου φως. Η νύχτα δεν μου ταιριάζει, και τότε μέσα από τη χόβολη των αναμνήσεων μισόσβηστες και μισαναμένες σπίθες, γίνονται πυγολαμπίδες και με τραβάνε πίσω, αρκετά πίσω, προς την Ανατολή μου.
Σκέφτηκα πως γύρισα ογδόντα φορές γύρω από τον Ήλιο και … αναρίγησα … δαγκώθηκα.
Μην είμαι άπληστος, είπα στον εαυτό μου. Περίεργο! μίλαγα με τον εαυτό μου, ρωτούσα και απαντούσα ο ίδιος.
Ο Θανάσης ο γείτονάς μου - έλεγα - γύρισε εβδομήντα δύο φορές γύρω απ΄ τον Ήλιο, η Ελένη η συμμαθήτριά μου εξήντα οχτώ φορές, ο Νίκος από το πέρα χωριό (τη Σκάλα, είμαστε μαζί στο στρατό), εβδομήντα τέσσερες και άλλοι … και άλλες… Η Αγγέλλω από τα βοζικέϊκα περιστρέφεται και γυρίζει ακόμη.
Πάλι καλά, όσο γυρίζουμε βλέποντας και απολαμβάνοντας την αισιόδοξη Ανατολή και το μαγεμένο Ηλιοβασίλεμα, αυτό είναι καλό αυτό το λένε ζωή.
Μετά σκέφτηκα πως σαν και μένα, σαν το Θοδωράκη το κουρέα, το Δημήτρη με το μπακάλικο, τη κυρία Νίκη τη δασκάλα, τον Χασάν από το Πακιστάν και άλλους … και άλλες…, περίπου εφτάμισι δισεκατομμύρια ‘’λογικά όντα’’ ζούμε επάνω στη Γη, γυρίζουμε γύρω από τον εαυτό μας σε μια μέρα, γύρω από τον Ήλιο σ΄ ένα χρόνο, ταξιδεύουμε με μια ιλιγγιώδη ταχύτητα σε κάποιο έρημο σταυροδρόμι του διαστήματος, χωρίς κανείς από μας τα “λογικά όντα’’ να ξέρει από πού έρχεται και που πηγαίνει.
Όμως περιστρεφόμαστε και ταξιδεύουμε.
Και όπως γέρνει ο Ήλιος κάποιους από μας μας παίρνει μαζί του, οι άλλοι που μένουν πίσω περιμένουν να έρθει η Ανατολή να φέρει τους άλλους, και όλοι μαζί και αυτοί που φεύγουν και αυτοί που μένουν θα περιστρεφόμαστε και θα ταξιδεύουμε αενάως στο Χρόνο.
Πάλι αναρίγησα και δαγκώθηκα.
Καθένας από μας, κάθε τι στο σύμπαν έχει μέσα του το ρολόι του χρόνου. Αδυσώπητα και μονοσήμαντα οι λεπτοδείκτες του περιστρέφονται κι΄ αυτοί σαν και μας, μέχρι να σταματήσουν και… μαζί μ΄ αυτούς και μείς.
Είναι ο Χρόνος μας.
Χρόνος είναι ο Κρόνος που έτρωγε τα παιδιά του συμβολίζει το θάνατο σκέφτηκα.
Τι Χρόνος! τι Κρόνος! τι θάνατος, Το ίδιο.
Μελαγχόλησα.
Από τη στιγμή που ο Χρόνος είναι μονοσήμαντος, δεν είναι αμφίδρομος και αμφίσημος, και δεν έχει πισωγύρισμα, μας έχει αρπάξει εμάς τη Γη τον Ήλιο και ολόκληρο το σύμπαν και μας ταξιδεύει προς …τον… θάνατ…
Χρόνε ζηλιάρη δύστροπε πες μου γιατί να σβηούνται
Σαν αστραπή να χάνονται οι ώρες της χαράς,
Καθώς περνούν και φεύγουνε χωρίς να λησμονιούνται
Οι μαύρες οι ολόπικρες στιγμές της συμφοράς;
Τίποτα δεν γεννιέται και δεν πεθαίνει τίποτα μονολόγησα παρηγορητικά.
Τα πάντα ρεί.
“Τα πάντα ρει, μηδέποτε κατά τ' αυτό μένειν“, το είπε πρώτος ο Ηράκλειτος
Μέρος του Σύμπαντος είμαστε που περιστρέφεται και ταξιδεύει, που αναδιατάσσεται, που αλλάζει, που ανασυγκροτείται, που εισπνέει και εκπνέει σαν και μας, και κάθε εισπνοή και εκπνοή είναι ένας συμπαντικός κύκλος εξελικτικής ανέλιξης μέσα στον άπειρο χώρο με σημείο αναφοράς τον εαυτόν του. Δηλαδή τη μονάδα.
Δηλαδή το Θεό.
Η ματιά μου έπεσε σε μια ασπρόμαυρη μεγάλη φωτογραφία του ΠαπαΔημήτρη, Παππά του χωριού και παππού μου δηλαδή με τη Παππαδιά, κρεμασμένη στο τοίχο του δωματίου που έβλεπα από τα παιδικά μου χρόνια.
Ένα γοργοφτερούγημα και πήγα πίσω. Μαζί του είδα, χάρηκα, απόλαυσα, γεύτηκα, και έζησα τις ωραιότερες Ανατολές τα ομορφότερα Ηλιοβασιλέματα όταν πηγαίναμε μαζί με ένα γαϊδουράκι στους όρθρους και στους εσπερινούς στις βουνοκορυφές και στα ξωκλήσια.
Συ εί ο Θεός ο ποιών θαυμάσια μόνο.
Το ψέλναμε μαζί όταν γυρίζαμε στο σπίτι στο χωριό, και όταν μαζί κάποιες φορές βλέπαμε απ΄ το ίδιο παράθυρο το μαγεμένο ηλιοβασίλεμα που και τότε και τώρα έβαφε και συνεχίζει να βάφει χρυσοκόκκινο τον ορίζοντα πίσω από τη βουνοκορφή του Αη-λιά, τις δυο αμυγδαλιές του κήπου, και τα κυπαρίσσια του Αη-θανάση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου